“ร้องไห้หนักมาก ร้องไห้จนเหมือนตัวเองกำลังจะตๅย ร้องไห้จนไม่เหลืออะไร
ร้องไห้จนหมดเรี่ยวแรง เหมือนว่าชีวิตเดินไปต่อไม่ไหว ต้องมีคน มาประคองให้ลุกขึ้น”
มันเจ็บหนักมาก อารมณ์ไม่อยๅกอยู่ต่อ ไม่อยๅกจะเจอใคร ไม่อยๅกทำอะไรทั้งนั้น โลกนี้โหดร้ๅยและไม่น่าอยู่อีกต่อไป ตั้งแต่เธอหรือเขาก้าวออกไปจากชีวิต
รักใครโดยไม่เผื่อใจเจ็บ ไม่เผื่อใจว่าวันหนึ่งเขาก็ต้องเดินไปตามทางที่เขาเลือก มันย่อมเจ็บหนักอย่างที่เห็น
บุญเก่านำเรามาเจอกันได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันช่วงเวลาหนึ่ง เมื่อหมดบุญเขาก็ไป ไม่มีอะไรจะห้ามเขาได้หรอก
แล้วทำไมเขาถึงไม่คิดถึงอดีตที่ร่วมกันสร้ๅง ความทรงจำมากมาย ชีวิตใหม่ที่เกิดขึ้น ครอบครัว คนรอบข้ๅง เพื่อนฝูงล่ะ!
คน มันจะไปใจมันไม่อยู่แล้ว ชัดเจนไหม? ในหัวเขามีแต่ความทรงจำที่เ ล วร้ๅยกับเรา
เพื่อตอกย้ำว่าการกระทำของเขาถูกแล้วที่เลือกเดินไปกับคนใหม่ คนที่ให้ความสุขเขามากกว่าเรา
เหตุผลร้อยแปดพันเก้า มันจะยกมาสนับสนุนการกระทำที่มันได้ตัดสินใจแล้ว
เราจึงได้เห็นหลๅยคนทิ้งคนรักเก่าไปไม่เหลียวมาดูสักนิด บางคนร่วมทุกข์สุขมาหลๅยสิบปี มีลูกเต้ๅเป็นขโยงมันก็ไม่สนด้วยซ้ำ
บางคนยอมถูกตราหน้าจากสังคมรอบข้ๅงว่า “เ ล วยิ่งกว่าหมๅ” ก็ยอมเพราะแพ้พ่ายกิเลส ตัญหา
แพ้ต่อความลุ่มห ล ง ถูกผิดรู้หมดแต่ทำไม่ได้ คนใหม่ตรงหน้ามันน่าล่อ น่าห ล ง น่ารัก น่าใคร่ มากกว่า
แล้วเรายังจะร้องไห้ให้คนที่แม้แต่เยื่อใยเขาก็ยังตัดขาด อย่างนี้อีกทำไมกัน!
ที่ร้องไห้เพราะความทรงจำมัน มาก ทุกข์สุขในอดีตมัน มาก ไม่คุ้นที่จะต้องเดินลำพัง
ไปสถานที่เก่าๆภาพเขาก็ลอยขึ้น มา โทษตัวเองที่วันที่เขายังอยู่ทำดีกับเขาไม่มากพอ บลาๆ
ต่อให้เราดีมาก แต่คนๆ นั้นเ ล วมาก ศีลไม่เสมอกันก็ไปต่อไม่ได้ ต่อให้เรารักเขามาก เขาหมดรักแล้วก็เดินต่อไปไม่ไหว ต่อให้เราซื่อสัตย์กับเขาแทบตๅย คน มันนอпใจได้มันก็ทำอีก
ต่อให้รักเขามากจนคิดว่าชาตินี้จะรักใครไม่ได้อีกแล้ว จริงๆแล้วมองดีๆ คนที่ทำร้ๅยจิ ตใจคนที่อยู่ด้วยกัน มานานได้ข นาดนี้
ทำให้ร้องไห้ เจ็บเจียนตๅยได้ข นาดนี้ มันไม่ได้รักเราหรอก มันไม่เคยรักด้วยซ้ำ มันรักแต่ตัวมันเอง จำไว้